CO.IN. – plucie pod wiatr.

Wrock postanowił zrobić wywiad ze mną (jako przedstawiciel zespołu Co.In.), ale serwis nie wiedział jak się do tego zabrać, trudno jest bowiem zadawać pytania i oczekiwać odpowiedzi. Wywiad jest więc charakterstyczny, jak cała twórczośc zespołu.

Tu d’ z zespołu CO.IN. Poproszono mnie, żebym sam sobie zadał pytania i sam na nie odpowiedział. Fajnie. Wreszcie wymarzony wywiad. Tfu. Wreszcie JAKIKOLWIEK wywiad.

Na temat polskiego rynku muzycznego, nadchodzącej płyty CO.IN. i karkówki z grilla, z jak zwykle gburowatym i zarozumiałym deprimem rozmawiał Szymon Danis.

SD: Witaj, cieszę się, że zgodziłeś się na tą rozmowę, nawet jeśli niechętnie. Jak się czujesz ostatecznie rozmawiając jednak z sobą samym?

d': Robię to tylko dla Ciebie, ziom, z czystej sympatii.

SD: „Ziom”?? Nie uważasz, że dwudziestopięcioletni szanujący się pseudoartysta powinien częściej aktualizować nowomowę, którą się posługuje? Brzmisz jak nauczyciel, który już nie jest młody, ale chce się przypodobać swoim maturzystkom.

d': W sumie, jestem nauczycielem. Nie jestem też już taki młody, na jakiego wyglądam i… tylko to ostatnie się nie zgadza, bo nie uczę obecnie w szkole. Zadasz mi jakieś prawdziwe pytania, Szym?

SD: Taa, już przechodzę do rzeczy. Jak się czujesz oszukując ludzi od tylu lat? Potrafisz mi w skrócie podsumować swoją działalność na tym polu?

d': Tak, powiem Ci, że marzyłem, żeby ktoś zadał mi to pytanie. Otóż, czuję się świetnie. Mam na koncie sporo iluzji, choć wciąż zbyt mało ludzi nas słucha, by nazwać to porządnym oszustwem na skalę kraju. Zaczęliśmy z Dawidem, z którym założyłem zespół, od wciskania ludziom, że nagrywamy w profesjonalnym studiu, kiedy de facto wszystko robiliśmy w domu. Od samego początku dali się nabrać, więc z etycznego punktu widzenia czułem się usprawiedliwiony. Potem osobiście postanowiłem zatrzeć granicę między instrumentem programowanym i żywym i na ten przykład wyzywam każdego śmiałka by powiedział mi, które linie basu na ostatnich dwóch płytach są sztuczne, a które nagrała Sylwia. Po drodze zrobiliśmy też ze dwa nagrania koncertowe, w tym jedno na Białorusi, oczywiście nagrywając wszystko studyjnie. Jest jeszcze parę ściem, ale chyba nie warto od razu odkrywać wszystkich kart, przynajmniej jeszcze nie teraz.

SD: I co takiego fajnego jest w mieszaniu faktów z fikcją? Co w ogóle jest fajnego w fikcji, kiedy ludzie oczekują faktów?

d': (śmiech) Bo Ty tam akurat wiesz czego ludzie oczekują, Szym, zastanów się. Kogo obchodzi na jakim instrumencie Aphex Twin gra a jaki puszcza z automatu? Kogo obchodzi czy Aleks istnieje, czy jest wymyślony? Zresztą, idea bierze się stąd, że wszystko, co dotyczy współczesnej muzyki w tym smutnym kraju jest umowne i obok faktów nawet nie leżało. Rynek muzyczny w Polsce to żart. Połowa artystów udaje kogoś, kim nie jest. Część nawet udaje, że jest artystami. Wytwórnie dają wam jasny sygnał pod tytułem „W Polsce nie ma niczego ciekawego, co moglibyśmy dla was wydać. Jakby były ciekawe zespoły, to byśmy je promowali. Ale nie ma. Ssijcie nasz recykling. Sorry, Music Polska.”

SD: I myślisz, że to dlatego tak wartościowe zespoły jak Chico, Samo i Hetane wciąż jeszcze nie są tutaj znane?

d' Tak, myślę, że to jeden z powodów.

SD: Co w tym kraju nie jest fikcją? Co jest prawdziwe?

d' Prawdziwy jest brzuch twojej kobiety i karkówka z grilla, którą robi nasz bębniarz Petros, prawdziwi są Makak i Kaczkowski. Oprócz tego, prawdziwe jest Sylwii niskie A, bajki na fat-pie.com, i krzyk naszych fanów pod sceną. Jest ich coraz więcej i krzyczą coraz głośniej. I pamiętają coraz więcej tekstów, kocham ich za to. Również naprawdę.

SD: Jak się czujesz mając w swoim pokoju trzy kartony „Planu B” na wytłoczonym nośniku, z ładną poligrafią na digipacku i logo wytwórni płytowej na grzbiecie?

d': Czuję się słabo. W sensie dosłownym: mdli mnie, że poddałem się presji naszego domniemanego rynku. Otóż, ja chcę wydawać płyty elektronicznie. Chcę je rozdawać za darmo lub sprzedawać mp3. I chcę, żeby nazywano je płytami, ale nie doczekam się, dopóki CO.IN. nie będzie zespołem, do którego tradycyjne media się dostosowują, a nie na odwrót.

SD: Liczysz na to, że sytuacja się zmieni? Myślisz, że arogancja i bunt to dobry pomysł?

d': Wiesz, my tylko w pewnym sensie jesteśmy tacy. W końcu jednak ulegliśmy i wydaliśmy płytę tradycyjnie. Przekora to najczęściej podcinanie gałęzi, na której się siedzi, czy też plucie pod wiatr. Nie mylmy tego jednak z nonkonformizmem: w skrócie chodzi o to, że jesteś tym, za kogo uważasz się sam i uważają Cię fani, nawet, jeśli jest ich pięciuset. Telewizja, pisma rockowe z czterdziestoletnim stażem, ani tym bardziej wytwórnie, nie będą stanowić o tym, że Psychomantium jest niby amatorskim zespołem a Bracia profesjonalnym. Tamtym drugim nie zapłacę za koncert, a tym pierwszym tak.

SD: Wiesz, ja tam akurat się cieszyłem kiedy wasza płyta wyszła na kompakcie, dziwię się, że Ty nie.

d': Wiem, ziom, przecież siedzieliśmy wtedy w tej samej taksówce wracając z tłoczni i widziałem, że masz banana na ryju. Fajnie. Ale ja czułem się nieco pokonany, tak jak mówię. Ale fajnie, że ty się cieszyłeś, twoja opinia jest dla mnie istotna.

SD: Dzięki. A jak „Plan B” w mediach? Recenzje? Artykuły? Czy większa namacalność tej edycji płyty w czymś pomogła?

d': Na razie czekamy na werdykt Trybunału Polskich Mediów Muzycznych, ale owszem, okazało się, że jak zwykle miałem rację bo gdy nasza pani menedżer wysyła płyty i dzwoni do redakcji, wszyscy pytają o wydawcę i dystrybucję. A ona odpowiada. Po czym oni mówią, że… „No dobra. Napiszemy o was. Ale pierwszy i ostatni raz.” Po czym mijają tygodnie.

SD: Jak idzie praca nad kolejną płytą? Co na jej temat możesz zdradzić?

d': Idzie nieźle. Mamy już zarysy sześciu utworów, piszemy nowe, ja pracuję nad tekstami i to, mówiąc szczerze, idzie mi najgorzej.

SD: Dlaczego?

d': Nowa płyta będzie koncept albumem w całości poświęconym miłości i jej bardziej zmysłowym aspektom. A o seksie jeszcze nie pisałem i idzie mi to powoli. Nie chcę ludziom wcisnąć rzeczy oczywistych opisanych wielkimi słowami. Ale chcę pisać tylko o tym, bo w tym jest radość. A radości w naszej muzyce brakuje.

SD: A jak tym razem wygląda proces twórczy? Kto pisze muzykę? Jak pracujecie?

d': Zarysy tradycyjnie wychodzą ode mnie, choć też już nie wszystkie. Chłopcy i Sylwia pracują nad elementami tej płyty i swoimi partiami, a ja się z tego bardzo cieszę, bo ufam im i emocjonalnie jesteśmy już ze sobą zlinkowani szeregowo jak lampki choinkowe, więc efekt będzie miażdżył. Nie spoczniemy, dopóki ta płyta nie będzie arcydziełem. A jeśli nie będzie, to jej nie wydamy.

SD: No to git. Ja ci akurat wierzę, choć, nie jestem obiektywny. A jak w ogóle atmosfera w zespole?

d': To są najlepsi ludzie z jakimi kiedykolwiek grałem i do tego rewelacyjni muzycy. Maszyna do zabijania.

SD: Okej, słuchaj, dzięki, nie mam już w sumie więcej pytań do Ciebie. Chcesz coś jeszcze powiedzieć?

d': Nie, zupełnie nie chcę.

---------------------
Zapraszamy na stronę zespołu: http://coin.band.pl/ oraz na myspace.com/coinspace gdzie można przesłuchać najnowsze kawałki zespołu.